Regen, regen en R U KIDDING ME....

De laatste weken verlopen de gecombineerde sporten niet zoals ze de afgelopen jaren liepen. Gebrek aan motivatie sinds Almere 2012 blijft gewoon een groot probleem. Er zijn momenten dat ik de spirit krijg, maar dat duurt dan slechts een week, bij uitzondering twee. Het lopen gaat prima, hoewel de laatste weken daar ook nog niet de omvang mee gehaald wordt die ik wekelijks wil. Het basistempo ligt echter gek genoeg op een hoog nivo met strakke 15+ers.

Finale: Almeers Triathlon Circuit
Op 3 juni was de afsluitende OD in het ATC. Althans, vooraf was het een OD. De organisatie had het lef en het verstand om verder te kijken dan enkel atleten door ook aan de vrijwilligers te denken. Het was behoorlijk vochtig vanuit de deze lente/zomer zo blauwe luchten (lees hier: zeer zwaar bewolkte luchten). De afstand van OD werd dan ook teruggebracht tot sprintafstand. Iets wat je overigens beter weer niet kunt doen als de ondergrond nogal glibberig is. De eindstand in het H40+ circuit stond vast en na het wegvallen van Wanni Friderichs hoefde ik enkel de zilveren plek vast te stellen door te finishen. Met Heerenveen en Woerden nog in de benen en de weersomstandigheden was de keuze simpel: veiligheid en behoud. Helaas bleek de weersomstandigheden in de vroege ochtend bij de jongste deelnemers al enige slachtoffers te hebben geeist. Een van de slachtoffertjes was de dochter van 'concurrent' Frank Veltman. De kleine meid was hard onderuit gegaan en Frank had daardoor logischerwijs andere besognes. Hij zou niet op tijd terug zijn dus de zilveren plek werd alsof ik jarig was omgezet in een gouden plek (ik had 250 punten nodig om op gelijke hoogte te komen dus ik hoefde van de resterende competitiedeelnemers 'enkel' te winnen). Zwemmen ging zonder echte inzet op slag. Verre van de goede tijden die ik een jaar eerder zwom, maar ik heb er vrede mee. Met het fietsen was ik nogal angstig. Op de gladde polderwegen met hier en daar modder en een angstig lichaam, bang om te vallen, zorgen ervoor dat ik niet een stoere bocht durf te nemen. Desondanks reed ik uiteindelijk toch nog 35kmu waar ik gezien de omstandigheden zeker tevreden mee was. Het lopen was daarna dramatisch goed. Ik liep hard...zeer hard, maar heb onderweg 3x omlaag gekeken of ik mijn schoenen niet vergeten was aan te doen. De klompjes onder mijn benen bleken toch echt de vorm van voeten te hebben met een blauwe Asics verhulling. Wat me met fietsen niet lukte, lukte me met lopen overigens nog bijna. In de 2e ronde bij de U-bocht presteerde ik het alsnog om bijna onderuit te gaan. Met de 4e ATC deelname wederom een podiumplek en voor het 1st goud.

Gezinstriatlon Nijkerk:
Het vooraf opgestelde plan was om deel te nemen in Nijkerk met mijn zoon Jur als zwemmer, ik als fietser en Harry van 't Veld als loper. Helaas is Harry bij deelname aan de Eemmeerloop flink geblesseerd geraakt en kon dus niet starten. Daarmee kreeg ik het idee om gewoon eens met beide meest trouwe supporters gezamelijk het avontuur aan te gaan. Annette zou de plaats van Harry innemen. Opnieuw leek de geweldige zomer roet in het eten te gooien, maar wonder boven wonder klaarde het een uur voor de start flink op zodat er toch nog vooral zon tijdens de wedstrijd was. Jur hield zich prima staande in het gevecht met de grote mannen. Hij zal nog wel moeten leren wat brutaler te zijn, want bescheiden nam hij een plek in achter mannen die wat langzamer zwommen dan hij kan...en probeer er dan maar eens voorbij te komen. Toch goed gedaan en met een 16e tijd uit 50 werd ik aan het fietsen gezet. Opnieuw had ik na Woerden een week eerder zeer goede benen. Als snel prijkte de teller gemiddeld ruim boven de 40kmu. Ik had dan ook wel een bries in de rug, maar het was geen donderstorm. Er werden flink wat voorgangers ingehaald. Het stukje waar het lastiger werd was op de klinkers tussen de bomen. Eigenlijk het enige plekje waar ik onder de 36 zakte. Toch een mooi gemiddelde op de klokken van 38.2 en 5e plek. Tot slot mocht Annette het lopen op zich nemen. Ook zij presteerde super. Hoewel lopen nu echt niet een favoriete bezigheid is, heeft ze zich dapper geweerd en kwam supergeconcentreerd voorbij op weg naar de 2e ronde. Richting de finish liepen we gedrielijk en werden op de meet geklopt door een team (hoewel een fotofinish wsl anders zou uitwijzen) die nog een plekje wilde opschuiven. Het zij zo...wij hebben een leuke avond gehad in onze 1e gezamelijke deelname waarbij we elkaars supporter waren.

Halve triathlon Stein:
Tja...nat nat nat Stein. Ik heb er geen goede band mee. In de eerdere drie deelnames nooit lekker kunnen presteren ondanks dat het publiek in Stein tot de besten van nederland behoort. De weersberichten in de dagen voor de westrijd motiveerden ook niet...het aantal millimeters liepen nog uiteen, maar over een ding waren ze eensgezind: ER ZOU REGEN VALLEN. De triathlon kreeg er bij het zwemmen nog een 4e sport bij. In de vorm van boksen werd er uitgedeeld en ontvangen. Bij de start was het met 400 man al redelijk dringen, maar als je richting 1e boei geknepen wordt naar een meter of 4 breed max 6, is het leuk voor de topzwemmers, maar niet echt voor de grote meute die er zich achter naar voren tracht te ploegen. Qua organisatie was dit overigens wat mij betreft het enige minpuntje want voor de deelnemers was het een prima wedstrijd met geweldig veel en geweldige vrijwilligers (ik geef het je te doen om voor andermans plezier de hele dag onder een natuurdouche te staan). Nu had ik vooraf al niet het plan opgevat om hard te willen fietsen (2,5 week eerder in Nijkerk was ook de laatste fietsberoering geweest), maar toen ik na 10km nog nauwelijks in de buurt van 32kmu geweest had ik zelfs niet het plan om nog de geplande gemiddelde 34er te gaan rijden die ik vooraf voor ogen had. De afdalingen werden voorzichtig genomen...heel voorzichtig (er zaten wat natte scherpe bochten in die je liever niet met 70kmu wilt inzetten). Het klimmen ging daarentegen eigenlijk super. De Snijdersberg ging met 12kmu naar boven waar ik jaren geleden blij was met 8kmu (hoewel blij...ik liep toen flink te vloeken). De Maasberg bleek echter mijn favoriete klim. Haalde ik op de Snijdersberg al flink wat omliggers in...dat ging op de Maasberg stukken beter nog. Ik kon de benen lekker rondkrijgen en ging gestaag in strak tempo naar boven toe langs en over de kasseien en kon boven meteen het tempo hervatten. Toch vergat ik me door de angst voor het vallen tijdens de regen voldoende te voeden. Ik probeerde het wel, maar het was nogal krampachtig. Tijdens het zwemmen ook een slok vol in mijn gezicht gekregen terwijl mijn inlaat net openstond. In de 1e ronde fietsen daardoor ook lichte braakneigingen gehad. De tol begon ik eind 3e ronde te voelen. Het liep niet meer en het begon inmiddels fris te worden. De 4e ronde was ik meer toerist nog dan fietser. Tussentijds bleek deze ronde nog slechts een 27 half op de teller te brengen waar ik de 1e rondes nog met 31 volbracht. Na 2 uur 45 was het klaar in mijn hoofd en lichaam. Ik was op, koud en verlangde naar huis. Het fietsen kostte me flink moeite en ik moest bij het stilhouden van de benen voor bochten serieus nadenken na de bocht wat de volgorde was om weer te gaan fietsen. Het werd een gebalanceer om niet te vallen dus met nog 12km te gaan de keuze moeten maken dat ik het fietsen nog af zou maken, maar dat zou het einde betekenen van Stein 4. Er bleken achteraf vele deze zeer pittige editie niet te hebben gehaald. Hetzij door valpartijen hetzij door de kou. Vanuit het parc ferme snel de spullen bijelkaar gezocht, afgemeld en alles in de auto geladen. De kachel op 27 zorgde er uiteindelijk na 30 minuten voor dat het rillen stopte. Ik had graag willen finishen, maar de voortekenen gaven het uiteindelijke resultaat al aan. Het zou mijn dag niet gaan worden. Nu over twee weken op naar Holten voor een nieuwe klimwedstrijd. Opnieuw zal het fietsen an sich niet belangrijk zijn, maar vooral gericht zijn om klimervaring op te doen. Het moet uiteindelijk dit jaar toch vooral gebeuren in Wiesbaden waar ik Stein nog eens dubbel mag overdoen. De 800 hoogtemeters worden over eenzelfde afstand verlegd naar 1450 hoogtemeters. Moet ik wel een iets kleiner verzet op mijn wiel gooien, want de 23 achter bleek toch iets te heftig.