It's been a while...

Na mijn laatste post na de Koude Polderloop heb ik helaas toch enkele weken last gehad van een behoorlijke verkoudheid met de mij welbekende opvolgende hoestbuien (goed voor de buikspieren). De hoop om tijdens de Kerstloop Dronten nog een mooie tijd neer te zetten begon aanvankelijk welgevallig. Tot de 4km voelde ik me zeer sterk en had nog macht om te bakkeleien met een 'mede'-loper die enkel mijn rug wilde bekijken. Met windje mee...geen erg, maar bij behoorlijke wind op kop zou het sieren om af en toe van positie te wisselen. Dit werd hard geweigerd zelfs tot bijna stilstand aan toe. Na een afslag rechts kreeg ik hulp en werd de 'mede'-loper met mijn compaan langzaam stukgelopen. Dit kostte echter zeer veel kracht en dat al vroeg in de wedstrijd bij een sluimerende verkoudheid...tot mislukken gedoemd. Toen ik bij 8km mijn voelde tintelen en vervolgens bij 9km helemaal niet meer voelde vond ik het welletjes. Het zou niets worden en om mezelf nog eens 11km te martelen zag ik het nut niet van in. De 'finish' werd met een 90-graden gebogen koppie gepasseerd...balend. Dit was niet de gewenste afsluiting van 2011.

Ca drie weken later in Lelystad bij de Wintercup acte-de-presence gegeven. In het koppie zit het nog steeds niet goed. Sinds Almere geen zin om te zwemmen en hoewel ik in mijn complete looprustweek na Dronten 6x op de Tacx ben gestapt, ben ik ook snel weer van die filosofie afgestapt. Een aanvang maken voor een triathlonseizoen moet je doen als je mentaal gretig bent...en dat ben ik nu eenmaal niet op dit moment. De Wintercup zou ik gewoon meedoen...niet meer, niet minder. Bij het verlaten van de baan loopt Michael Hooper in mijn kielzog. Het jonge talent wil een PR op de 5km...en daar wil ik best bij helpen. De 5km gaat lekker op stoom en ik breng in mijn hazenrol de jager in net 18+ naar zijn finish. Ik moet daarna nog twee rondjes en laat het tempo zoals vooraf gepland flink vieren. Na 59:11 wordt de 15.2km voltooid.

De dagen erna gaat het lopen steeds weer makkelijker en beter...in trainingen. Daar waar een tempo van 15km/u voorheen toch al aardig richting wedstrijd of in ieder geval gesloopt de training verlaten (voor die keren dat ik het al haalde) loop ik het steeds makkelijker in training en gaat als bijna relaxed voelen. Ik weet een tempo-duurloop over 10km zelfs voor het 1st onder de 38 minuten te brengen. Na een gezamelijke duurloop met Running2000 die onverwacht iets langer uitviel (24km) over geaccidenteerd terrein, besluit ik een week later de Zwolse Bosloop te doen. Een wedstrijd over 21km oftewel...en halve marathon.

Vooraf lijkt dit een makkelijke loop te worden...bos = beschutting dus geen wind. Zie daar het gebrek aan parcourskennis. Na een redelijk makkelijke 1e ronde met tegenwindstuk van 1km (en het woei best in dat open gebied)...komen we terug op de atletiekbaan...om opnieuw de route af te leggen (dus weer de felle wind tegen...nu solo op achterstand geraakt). Opnieuw kom ik bij de klimmende heuvel, maar dit moeten we rechtdoor en het vlakke zal ik voorlopig niet meer zien. Voor mijn gevoel loop ik oneindig lang over vals plat tegen de onzichtbaar blazende wind...kan niet uitblijven dat ik me dan ook ONprettig voel. Presteer het zelfs om een rekenfout te maken (zeldzaamheid aangezien het voor mij een vorm van concentratie is) door mezelf rijk te rekenen met een verwachtte 10km-tijd van 36:20. Helaas zat ik er een minuut naast...toch wel een tegenvaller. Inmiddels is de lange rechte weg verdwenen en heeft plaats gemaakt voor bochten....veel bochten...heel veel bochten. What goes up...nou niet hier...must go further up! Na ca 16km mag ik het klimmen compenseren met een daling...kort en steil...fuck, remmen dus. Onder de 1u20 zet ik uit mijn hoofd, zal er net boven zijn. Na verder keren en draaien kom ik eindelijk weer in de buurt van de atletiekbaan. Ik hoor Jan de Bekker mij tegemoet commentatoren. Hij weet me ook te prikkelen dat ik net boven de 1u20 uit zal komen...met 200m te gaan en 45s op de teller pers ik eruit wat ik nog over heb (zal geen fraai gezicht zijn geweest) en finish ik onverwacht alsnog in 1:19:58. Dat kostte kracht...maar voor de 8e keer dat ik onder de 1u20 duik..en de laatste keer is toch al twee jaar geleden. Oftewel...uitermate tevreden.

Een week later (het houdt niet op) had ik de Driedorpenloop te Swifterbant op het programma gezet (alles met het oog op de start van het ATC). Dit keer een 15km (op papier...het bleek later 15,4km te zijn). Jan Fhijnbeen was inmiddels bij een loop-analist geweest en die had hem gewezen op het feit dat hij zijn armen te weinig inzet gaf...wat ten koste gaat van paslengte (toverwoord voor mij aangezien mijn frequentie strak op de 96 ligt). Ik besluit hierop te gaan letten komende periode en dus ook in deze wedstrijd. Eigenlijk voel ik meteen verschil. Ik loop bij minder inspanning toch de tempo's die ik wil...hard. Het parcours is zeer gevarieerd: asfalt, modder, kiezels en 5 rondjes met na 2 rondes de minder snelle atleten...op een smal te passeren pad. Ok...lastig en dus manouvreren, maar strak aan kop op weg naar een prima tijd. De rondes gaan zeer constant en na 55:48 passeer ik de finish als 1e overall. Kortom...ik ben klaar voor de 10EM van het ATC waar ik wil presteren en vooral concurrentie heb in Frank Veltman, Wanni Friderichs en Hans Lampe.

Twee dagen voor het ATC gaat het sneeuwen...behoorlijk en droppen de temperaturen...flink. 's Nachts zelfs ruim -20. Een bloktraining op vrijdag als laatste prikkel zet ik om in een rustigere duurloop over 10km en de loslooptraining van zaterdag wordt snel afgebroken (een muts over de oren is toch wel prettig bij dergelijke temperaturen) waardoor ik na 2km de deur opendoe en thuis roep: hallo, daar ben ik weer! De dag zelf bleek mijn weer te zijn....koud, zonnig en redelijk windstil. In de opening loop ik 2km op kop voor Fransua Woldemariam. Ik ben eigenlijk verbaast dat ik dusdanig lang voor deze topatleet uit kan lopen...maar na 2km wordt orde op zaken gesteld en zie ik de slanke benen snel weggaan. Ik loop op dat moment met Martijn Boot, maar die heeft helaas een deel van zijn vorm twee maanden eerder in moeten leveren vanwege een blessure. Jammer, we hadden elkaar goed kunnen helpen op de moeilijke stukken. Na 5km sluit Thomas Naasz aan...om meteen door te gaan. Ai..maatje te groot voor me. Ik loop nu met een jonge jongen die een tijdje in mijn rug hangt...tot 6km (doorkomst havenkom) waar hij besluit los te gaan. De jeugdige onbezonnenheid houdt max 1km stand waarna ik hem weer bijhaal. Zwaar gehijg in mijn rug en hij klampt aan...zo klinkt het. Kilometers lang sleur ik op kop en wanneer na 11km het keerpunt daar is terug richting de finish, moet ik blijven sleuren op kop...wind tegen dit keer. Thomas is in na het loskomen van 60-70m niet verder uitgelopen en blijft stabiel op afstand. Dichterbij komen lukt ook niet...en daar zit ook mijn concurrentie niet. Ik maak me meer zorgen over Wanni die ik bij het keerpunt na 16s in zijn gezicht kijk. Dat is dus hooguit 32s voorsprong. Ervaring leert dat Wanni kan versnellen in de eindfase waar ik altijd vertraag. Precies het scenaria wat ik vooraf als niet gewenst beschouw. De schaduw blijft volgen ook al kijk ik een paar keer verzoekend om. Na 13km eindigt de lange bocht en staat de koude wind nu vol op kop te blazen, maar nog steeds geen assistentie...de kilometertijden zakken 10s en ik tracht een glimps van Wanni op te pikken. Dit lukt niet, maar ondertussen lopen we ook wat meer tussen de 10km groep in. Na 15km komen langs de start van het Almere LD en terug in de luwte...tussen de bomen. Geen Wanni nog en ik krijg hoop. Op dat moment komt de schaduw uit het donker en ik zie zijn ware gezicht. In een ware sprint trekt hij in 1x weg bij me. Ik bedank hem nog vriendelijk voor alle hulp en vrees dat ik debet ben geweest dat hij ook Thomas zal inhalen die het ook op eigen kracht volbracht. Later bleek de schaduw gelukkig op 5s te zijn blijven steken. Bij 16km nog geen Wanni en ik ben bijna zeker...een bocht naar links geeft me mogelijkheid om het veld achter me af te speuren...en ik ben nu echt zeker. Ik zal 2e H40+ worden, maar belangrijker...ik pak het maximale aantal punten voor het ATC. Met mijn tijd van 59:24 kan ik enkel tevreden zijn gezien de omstandigheden (parcours lag er zeker prima bij, maar hier en daar toch even oplet stukjes) hoewel ik kou goed verteer is een korte broek bij -10 toch nog steeds fris...in het gezicht! Nu volgt even een korte periode van wedstrijdrust en toch maar proberen om ook mentaal weer te willen gaan zwememn en fietsen. Dat heb ik niet veel gedaan meer na het eind van mijn triathlonseizoen.